کشورداری به شیوه های قدیمی در جهان امروز ممکن نیست - نامیت

البته در شرایطی که بخشی از هموطنان در تنگنا هستند، این وظیفه بر دوش تک تک ماست که مصرف گاز را کاهش دهیم، اما طبعا این اقدام نه در کوتاه مدت و نه در بلندمدت نمی تواند چاره این زمستان و زمستان های سخت پیش رو باشد.

سوال این است که آیا با توجه به اینکه کشور ما یکی از کشور های غنی از حیث منابع تامین کننده گاز است و دومین دارنده ذخایر گاز دنیا هستیم، می شد جلو این خسران را گرفت یا نه؟ یا اینکه کسانی که از مدت ها پیش، پیش بینی زمستان سخت اروپا را کرده بودند، آیا در مخیله شان نمی گنجید که این زمستان سخت گریبان مدیریت کشور ما را خواهد گرفت؟ نمی شود هم کمبود ها در دولت گذشته را به پای ناکارآمدی های آن دولت گذاشت و حالا که حاکمیت در یکدستی کامل است به مردم گفت شما مقصرید و این مصرف بالای شماست که موجب کمبود ها شده است! این یک بام و دو هوا خود به عاملی برای تشدید این نوع بحران ها تبدیل می شود.

هرچند بحران بی اعتمادی و شکاف بین حاکمیت و ملت قابلیت ضمیمه شدن به هر نوع بحرانی را در شرایط و اقتضائات ایران امروز دارد. اما واقعیت چیست؟ چرا به این نقطه رسیده ایم؟ نقطه ای که فقط در بحران گاز و زمستان سخت خلاصه نمی شود. آب و برق هم وضعیتی بهتر از گاز ندارند و هر کدام در نوع خود و در شرایط پیک مصرف نشان می دهد که فاصله بین عرضه و تقاضا با چه شیب تندی در حال زیاد شدن است و تنها راه چاره پیشنهادی مسوولان گرفتن گریبان مردمی است که عمدتا به دلیل افزایش بهای انرژی خود سعی در مصرف بهینه تر و صرفه جویی دارند.

واقعیت آن است که به نسبت اندازه مصرف که به نظر می آید پیش بینی دقیقی از اندازه آن وجود ندارد، زیرساخت ها و صنایع مرتبط ترمیم و بازسازی نشده اند. چرا ترمیم و بازسازی نشده اند؟ پاسخ این است که بودجه نداریم! یا اساسا جزو اولویت های بودجه نیست! اولویت های دیگر کدام است؟ نگاهی به ردیف های بودجه ای که دولت سیزدهم رونمایی کرده نشان می دهد که اولویت ها کدام است؟

دولت و حاکمیت توجه ندارد که چه در بحران آب و برق و گاز و چه دارو و چه اشتغال، حرف اول را تامین محل بودجه های مورد نظر می زند و مثلا وقتی به آن کشاورز معترض اصفهانی که به او می گوید آب نیست و کشت نکن، باید این را هم بگوید که چگونه معاش خود و خانواده اش را تامین کند؟ نمی شود با دنیا (نه فقط شرق) تعامل و تبادل نداشت و در عین حال تصور شود که می توان اقتصاد کشور را سامان بخشید.

وقتی ایران در جایگاه دومین کشور دارای ذخایر گازی دنیا قرار گرفته است هیچ دلیلی جز ناکارآمدی و سوء تدبیر حکمرانی نمی توان برای کمبود گاز مصرفی شهروندان ارایه کرد. فرصتی که به گفته بسیاری از کارشناسان دوستی یک سویه با شرق برای توسعه صنعت گاز از کشور سلب شده است و زمستان را بیش از پیش برای شهروندان سخت کرده است.

راهی نیست جز آنکه در وهله اول حاکمیت شکاف های موجود و وجود دیوار قطور بی اعتمادی بین خود و شهروندانش را بپذیرد و نه با اقلیتی خاص، بلکه به همه شهروندان ایران از سر آشتی و گفتگو در آید و در قدم بعدی نیز بپذیرد که بدون تبادل و تعامل به همه کشور های دنیا و استفاده از ظرفیت های دیپلماسی نمی توان اقتصاد کشور را سامان بخشید و کشورداری به شیوه های قدیمی در دنیا امروز ممکن نیست.