همراه با شیلر و هیجانی که به موسیقی ایران آورده - نامیت

ملودی های گروه موسیقی شیلر درواقع از سال های نخست قرن بیستم به بعد برای ایرانی ها خاطره ساز شد و این جنبه نوستالژیک را می توان از رده سنی مخاطبان (25 تا 50 سال) درون سالن هم فهمید.

چرا بی کلام؟

فن دیلن یکی از موزیسین های شناخته شده آلمانی در سبک الکترونیک است که از کودکی به واسطه شغل پدرش با ایران آشنا شده است. حالا مخاطبانی که به تماشای این کنسرت گران قیمت نشسته اند، هنگام بیرون رفتن از سالن به این موضوع فکر می نمایند: این همه راه بیایی بعد بگویند نباید بخوانی.

یکی از نقد های مخاطبان از کنسرت های قبلی شیلر در ایران هم این بود که چرا فقط قطعات بدون کلام او در ایران اجرا می گردد؟ البته سرپرست گروه شیلر برای گنجاندن قطعات بی کلام در کنداکتور کنسرت هایش هم دلایلی دارد. او به شهروند می گوید که کلام و شعر حواس مخاطب را از موسیقی پرت می نماید: نصف موزیک هایی که در این سال ها ساخته ام، بدون کلام و نصف آن با خواننده است.

البته کنسرت هایی که سال پیش در اروپا داشتم هم از ساخته های بدون کلامم بود؛ چون معتقدم برخی مواقع بهتر است که موزیک کلام نداشته باشد تا اثرعمیق تری بر مخاطب بگذارد. قطعاتی که کریستوفر فن دیلن با همراهی گروهش برای این اجرا انتخاب نموده است، قطعاتی با ریتم کمتر و درواقع رنگ آمیزی صوتی نزدیک تری به هم است.

علی انوری، کارشناس موسیقی، در این باره به شهروند می گوید که این نوع برنامه ریزی برای اجرا ممکن است مخاطب را خسته کند: ذایقه مخاطب ایرانی در کنسرت ها کمتر آماده پذیرش اجرای زنده از این جنس است؛ به همین دلیل بعد از انتها کنسرت، تشویق به اندازه ای نبود که قطعه بیز اجرا گردد.

او معتقد است که اجرای شیلر با وجود ویدیو آرت جذاب و حرفه ای اجرایی فوق العاده و بی نقص بود: شاید بهتر است به جای کنسرت بگوییم اجرای پرفورمنس. کنسرت شیلر پرفورمنس خوبی داشت. او در اجرا های خود نشانه هایی از موسیقی نسل قبل موسیقی الکترونیک اروپایی مثل پیتر گابریل و ژان میشل ژار را حفظ نموده است و این موضوع باعث می گردد، مخاطب ایرانی که عادت به شنیدن موسیقی باکلام و دیدن ارکستر کامل روی صحنه دارد، جذب اجرا گردد.

هیچ وقت خواننده ثابت نداشتم

گروه شیلر از همان سال 1998 که فعالیت حرفه ای خود را آغاز کرد، هیچ گاه خواننده ثابتی نداشت و همواره از خوانندگان میهمان برای اجرا های باکلام استفاده نموده است.

سرپرست گروه شیلر در این باره شرح می دهد: موزیک هایی که ساخته ام همواره تم های مختلفی داشته اند و هر کدام از آن ها یک جنس صدا می طلبد؛ بنابراین نمی توانم یک خواننده ثابت داشته باشم تا برای همه موزیک ها بخواند. به همین دلیل خواننده ای را که صدایش با آن موزیک و ملودی خاص هماهنگی دارد انتخاب و میهمان می کنم.

همکاری با هنرمندان ایرانی را ادامه می دهم

کریستوفر فن دیلن در سال های پیش همکاری زیادی با موزیسین های ایرانی ازجمله یلدا عباسی، نیلوفر پارسا، پویا سرایی، پیروز ارجمند و حجت اشرف زاده داشته است و حاصل این همکاری ها انتشار آلبوم صبح دم در سال 2019 بود.

او معتقد است که موسیقی ایرانی ظرفیت های زیادی دارد و در کار های بعدی هم حتما از آن استفاده خواهد نمود: نکته جالبی که از همکاری با موزیسین های ایرانی دریافت کردم، نوع ارتباط شخصیت و موسیقی آن ها بود.

روحیه و شخصیت هنرمندان ایرانی نشان می دهد که با موسیقی ای که می نوازند، خو گرفته اند و من در حین اجرای آن ها حس و حال دیگری داشتم. او که سال های قبل قطعه تهران-برلین را اجرا نموده بود، درباره دلایل ساخت آن هم می گوید: وقتی موزیک با تصاویر مرتبط با یک منطقه پخش می گردد، حتما تأثیر خاصی بر مخاطب دارد.

من سعی کردم در قطعه تهران-برلین بین این دو کشور ارتباطی برقرار کنم تا مخاطبان آلمانی من هم متوجه موسیقی ایرانی شوند و هم با احساسات و نوع زندگی در ایران آشنا شوند. سرپرست گروه شیلر معتقد است که همه ساز های ایرانی جذاب هستند: سنتور ملودی جذابی دارد و دف هم همین طور است، اما سخت است بگویم کدام را بیشتر دوست دارم.

او می گوید که سال 2006 برای نخستین بار به ایران آمدم و همه چیز مورد علاقه ام نهاده شد و حالا هم فقط برای اجرای کنسرت به ایران نمی آیم، چون ایرانگردی را دوست دارم. پدرم در ایران مهندس بود و سفر کاری به ایران داشت. هر بار که به ایران می آمد در بازگشت یک کیسه پسته برایمان می آورد. همواره ایران برای پدرم جالب بود.

پشت هر قطعه یک داستان شخصی است

گروه شیلر در طول این 20 سال، تقریبا هر سال یک آلبوم داشته اند و قطعات زیادی از آن ها نیز به زبان های مختلف بازخوانی شده است، اما هنوز که هنوز است فن دیلن نمی داند کدام قطعه و آلبوم را از همه بیشتر دوست دارد: نمی توانم بگویم کدام قطعه را دوست دارم. پشت هر قطعه ای که ساخته ام یک داستان شخصی است به نوعی همه را دوست دارم؛ چون همه آهنگ هایم مثل بچه های من هستند.

کار خیر در موسیقی مستلزم همکاری هنرمندان دیگر است

سرپرست گروه شیلر در سال های پیش برای جمع آوری پول برای کلیسای سنت میشل آلبومی را با همکاری مووی برنان منتشر کرد و ظاهرا علاقه زیادی هم به کار های خیر دارد. البته به اعتقاد او کار خیر و اجتماعی هم سختی های خود را دارد: دوست دارم با موسیقی کار های اجتماعی و خیریه انجام دهم، اما این نوع از کار ها مستلزم پیداکردن هنرمندانی است که تمایلی به انجام کار خیر داشته باشند؛ درحالی که یافتن چنین افرادی سخت است.

سکوت وزارت ارشاد در برابر قیمت گران بلیت ها

کنسرت شیلر پنجشنبه و آدینه شب در تالار وزارت کشور برگزار گردید و البته برای بیستم آبان ماه هم تمدید شده است. با وجود بازخورد های خوب این اجرا، از ابتدا انتقاداتی هم به آن وارد بود؛ اینکه کف و سقف بلیت ها از 100 تا 350 هزار تومان قیمت گذاری شده است و این یعنی یک خانواده چهار نفره حداقل 400 و حداکثر یک میلیون و 400 هزار تومان برای شرکت در آن احتیاج به بودجه دارد.

البته برگزارنمایندگان کنسرت در شرح این مطلب ماجرای گران شدن یورو را مطرح کردند و سرپرست گروه شیلر هم در نشست خبری که پیش از اجرا داشت درباره آن این شرحات را داد: کسانی که در زمینه مسائل اجرایی فعالیت می نمایند، شاید بهتر بتوانند در این باره که چرا قیمت بلیت های کنسرت ما 350 هزار تومان است، شرح بدهند.

حالا که بلیت ها گران است من باید بروم به زیرزمینم و فقط در آنجا موزیک کار کنم و دیگر کنسرتی برگزار نکنم؟ من سعی نموده ام بین این گرانی قیمت بلیت و مخاطبانم تعادلی ایجاد کنم تا جریان بین من و مخاطبم قطع نگردد. جالب تر از همه اینها، اما سکوت وزارت ارشاد است که تمایلی به دخالت و نظارت در باره قیمت بلیت کنسرت ها ندارد.