درمان افسردگی در 20 دقیقه - نامیت

به گزارش ایسنا و به نقل از آی ای، تصور کنید احساس ناراحتی و افسردگی می کنید و فقط با یک تزریق دارو به وسیله بینی رفعش کنید! بر اساس مطالعه ای که به تازگی در مجله Controlled Release منتشر شده است، به لطف کوشش محققان ژاپنی، این اتفاق در آینده نزدیک ممکن است با یک داروی ضد افسردگی تزریقی از بینی ممکن گردد.

این تحقیقات تازه مفهوم تازهی را برای سیستم های دارورسانی تعریف می نماید و راه حلی فناورانه را توصیف می نماید که می تواند پیامد های گسترده ای برای تحقیقات عصبی-دارویی داشته باشد.

اما مهم تر از همه اینکه مشاهده شد که این دارو در عرض 20 دقیقه اثر می گذارد و این موضوع، راه را به روی روش های آینده نگرانه برای تحویل دارو به مغز، از جمله نانوبیوتکنولوژی و مهندسی ژنتیک باز می نماید.

به علت موانع سرسختی مانند جذب سیستمیک، تخریب سریع دارو، حمل و نقل آکسونی و رویکرد نسبتاً تهاجمی که اغلب به وسیله تکنیک های مرسوم مورد احتیاج است، وارد کردن دارو به مغز برای درمان بیماری ها برای دانشمندان یک افق چالش برانگیز به جای مانده است؛ بنابراین محققان ژاپنی برای تقویت این روش و موثر ساختن آن به مقدار سایر تکنیک های تحویل دارو، کوشش کردند تا دارورسانی به مغز را بهبود ببخشند.

این کار با افزودن توالی هایی برای افزایش نفوذپذیری سلولی، علاوه بر توانایی جلوگیری از تخریب، به یک داروی ضد افسردگی به نام پپتید-2 شبه گلوکاگون (GLP-2) انجام شد. اما این کار آسان نبود.

روش های امروزی تزریق مستقیم دارو به مغز که به عنوان تجویز داخل بطنی مغزی (ICV) شناخته می گردد، تهاجمی هستند. روش های جایگزین، از جمله تجویز از داخل بینی نیز با مشکلاتی از جمله نفوذ ناپذیری سلولی روبرو هستند که ارزش آن ها را کاهش داده است و حتی زمانی که دارو به مغز می رسد و به درون نورون ها نفوذ می نماید، به علت کاهش سریع قدرت دارو علاوه بر انتقال آکسونی آهسته، اغلب توانایی آن ها برای تأثیرگذاری بر مغز کاهش می یابد.

اما این تیم تحقیقاتی متشکل از محققان ژاپنی تحت رهبری پروفسور چیکاماسا یاماشیتا از دانشگاه علوم توکیو با کوشش خود پایان پیروز شدند داروی پپتید-2 شبه گلوکاگون (GLP-2) را روی یک موش افسرده استفاده نمایند و با توجه به مطالعه اخیر، تغییراتی که روی این دارو اعمال شد به آن اجازه داد بدون اینکه تخریب گردد، سریع تر حرکت کند، در حالی که همچنان همان اثرات درمانی روش ICV را نشان می داد.

محققان روی داروی GLP-2 کار کردند که یک نوروپپتید شناخته شده برای نشان دادن اثرات درمانی حتی در افسردگی مقاوم به درمان است. از آنجایی که بسیاری از دارو هایی که وارد بدن می شوند، به سرعت کارایی خود را در اثر تخریب اندوزومی در سلول های زنده از دست می دهند، محققان ژاپنی تصمیم گرفتند یک توالی مشتق از پپتید را به GLP-2 اضافه نمایند که به عنوان دنباله تسریع نماینده نفوذ (PAS) شناخته می گردد.

این توالی، دارو را قادر می سازد تا برای مدت طولانی تری از تخریب جلوگیری کند. دانشمندان بعلاوه توانایی این دارو را ارتقا دادند و دریافتند که تاثیر داروی اصلاح شده از نظر درمانی در موش های افسرده در عرض تنها 20 دقیقه قابل مقایسه با تجویز ICV است.

این پیشرفت در حالی که یک دستاورد بزرگ در دارو های ضد افسردگی تزریقی به وسیله بینی است، اما بعلاوه یک گام به سوی آینده نانوبیوتکنولوژی و مهندسی ژنتیک است که دو حوزه نوپا با کاربرد های به ظاهر بی حد و حصر هستند.