رزمندگان مالی زیر آتش؛ جست وجوی کلید در پاریس! - نامیت

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، محمد صرفی طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت: کمتر از دو هفته به گام سوم کاهش تعهدات برجامی ایران باقی مانده است. تحولات اخیر نشان می دهد اروپایی ها قصدی برای انجام تحرکی جدی در راستای عمل به تعهدات خود در قبال ایران ندارند و سیاست اتلاف وقت را در پیش گرفته اند. با این حال بعضی نشانه ها حاکی است دولت آقای روحانی همچنان امیدوار است آبی از اروپا گرم گردد. تماس های تلفنی طولانی رئیس جمهور با همتای فرانسوی خود و دیدار دیروز ظریف با ماکرون در فرانسه از جمله این نشانه ها هستند. ظریف پس از این دیدار گفته است: فرانسه پیشنهادهایی را ارائه کرده بود و پیشنهادهایی را ما ارائه کردیم درباره نحوه اجرای برجام و گام هایی که احتیاج است طرفین بردارند.

در حالی که بیش از 15 ماه از خروج رسمی آمریکا و عملی اروپا از برجام می گذرد، وزیر محترم امور خارجه کشورمان همچنان به دنبال نحوه اجرای برجام است و معتقد است؛ پیشنهادهای ماکرون درباره برجام در جهت درستی پیش می رود! اقدامات و مواضع مقامات ارشد دولت نشان می دهد متأسفانه امید به سراب برجام، همچنان ذهن دولت تدبیر و امید را در اشغال خود دارد و آنان هنوز نتوانسته اند با واقعیت های صحنه، خود را تطبیق داده و برخوردی منطقی داشته باشند.

در همین حال هفته گذشته علی شمخانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی در گفت وگو با یک رسانه آمریکایی، برجام را توافقی اشتباه دانست که نباید امضا می شد. موضعی که به طرز قابل تأملی از سوی رسانه های حامی دولت سانسور شد و بی سروصدا از کنار آن گذشتند. دلایل متعدد و متنوعی برای اشتباه بودن امضای برجام وجود دارد. یکی از اصلی ترین این دلایل را می توان در اظهارات اخیر برایان هوک، رئیس گروه اقدام علیه ایران مشاهده کرد.

نماینده ویژه دولت ترامپ در امور ایران مدعی شده که تحریم ها احتمالاً ایران را به میز مذاکره برخواهند گرداند. هوک در مصاحبه ای، درباره سیاست موسوم به کارزار فشار حداکثری علیه ایران گفت: ما کوشش می کنیم فشاری به ایران تحمیل کنیم که احتمالاً این کشور را پای میز مذاکره برخواهد گرداند. تحریم ها در گذشته کارگر افتاده اند، احتمالاً باز هم کارساز خواهند بود.

علت مهم و اصلی درباره اشتباه بودن برجام، در همین عبارت هوک نهفته است؛ تحریم ها در گذشته کارگر افتاده اند، پس احتمالاً باز هم کارساز خواهند بود. بزرگ ترین اشکال توافق هسته ای همین بود که آمریکایی ها را به طمع انداخت. وقتی با فشار و تحریم می توان در حوزه هسته ای امتیازهای کلان گرفت، چرا نباید این ابزار را در سایر حوزه ها - توان نظامی و به طور معین موشکی، نفوذ منطقه ای و حتی مسائل داخلی ایران- بکار گرفت؟! ترامپ برخلاف آنچه مشهور است و دولتمردان کشورمان نیز آگاهانه و با اهداف خاصی آن را مدام تکرار می نمایند، هرگز مخالف اصل برجام نبوده و نیست. چطور می توان مخالف یک توافق بود و در عین حال به دنبال دائمی شدن آن بود؟! این سؤالی است که حامیان داخلی برجام تاکنون به آن پاسخ نداده اند.

اشکال اساسی و مهم دیگر برجام در اعتماد به دشمن بود. اگرچه دولتمردان مدعی هستند که به آمریکا اعتماد نداشته اند اما واقعیت های دوران مذاکرات و متن توافق چیز دیگری می گوید. اگر طبق آنچه می گویند اعتماد وجود نداشت باید اولاً تعهدات دو طرف همزمان اجرا می شد نه اینکه ما تمام گام ها را برداریم و دست خود را خالی کنیم و سپس منتظر عمل طرف مقابل به تعهدات خود باشیم. دوماً باید توافق به صورت گام به گام پیش می رفت تا درصورت بدعهدی حریف در هر گام، گام های بعدی ما نیز متوقف شده و خسارت کمتری وارد می شد.

در تاریخ 26 مهرماه 1394 یعنی روز تصویب [برجام]، رئیس جمهور آمریکا و شورای وزیران اتحادیه اروپا به صورت کتبی و رسمی برچیده شدن تمامی تحریم های اقتصادی و اقتصادی ظالمانه و غیرقانونی خود را در چارچوب تعهداتشان در برجام اعلام کرده و آن را به عنوان سند قانونی در روزنامه های رسمی خود منتشر کردند؛ این بخشی از نامه آقای روحانی به رهبر انقلاب بعد از تصویب برجام در 30 مهر 1394 است. همین چند خط برای درک میزان اعتماد و خوش بینی نابجا نسبت به دشمن، کفایت می نماید. مرور آنچه گذشته، برای مچ گیری و سرزنش نیست. هدف آن است که اولاً جلوی ضرر بیشتر گرفته شده و ثانیاً عبرت آن مانع از تکرار گزیده شدن از همان سوراخ گردد.

دولت به دنبال امتیازگیری از اروپا و آمریکاست اما مشکل اینجاست که اقدامات و مواضعی اتخاذ می نماید که دقیقاًً برعکس این هدف است. وقتی مقامات ارشد اعلام می نمایند احتیاجی به سوخت 20 درصد نداریم، یعنی خیالتان راحت باشد که سراغ این بخش کلیدی و مهم نمی رویم؛ همان امتیازی که ابتدای مذاکرات و در توافق موقت به حریف واگذار شد. وقتی آقای رئیس جمهور می گوید؛ این توافق اگر تا سال آینده باقی بماند تمام تحریم های تسلیحاتی سازمان ملل علیه ایران به طور کامل برداشته می گردد و این یعنی هر سلاحی را می خریم و می فروشیم و آماده هستیم برای خرید هر نوع سلاح؛ یعنی ایران حداقل تا یک سال دیگر خیال خروج از برجام را ندارد. در چنین شرایطی و با چنین پیغام هایی، اروپایی ها و آمریکایی ها وعده هم نمی دهند، چه رسد به امتیاز!

نکته قابل تأمل و آنالیز آنکه این موضع اخیر رئیس جمهور را دو هفته پیش از آقای روحانی، یک عضو گروه بین المللی بحران بیان کرده بود. وی در اظهارنظری گفته بود: ایران طی سال آینده برای نخستین بار طی 2 دهه گذشته این امکان را خواهد داشت که از بازار بین المللی، سلاح های متعارف خریداری کند. این مسئله بر اساس مفاد برجام ممکن شده است. خروج از برجام این امتیاز را از ایران می گیرد. این برای امنیت ایران که در تمام این سال ها امکان خرید تسلیحات نظامی نداشته، یک ضرر بسیار جدی است. سازمانی که با حمایت اقتصادی جورج سوروس (یکی از اعضای هیئت امناء سازمان مذکور) اداره می گردد، دنبال دست و پا کردن بهانه برای نگه داشتن ایران در برجام است و چند روز بعد آقای رئیس جمهور همان موضوع را بیان می نماید؛ جالب نیست؟!

کشور سال هاست که درگیر یک جنگ تمام عیار اقتصادی است. جنگی که در یک دهه اخیر شدت و حدت بیشتری یافته است. دولت راه خاتمه این جنگ را در مذاکره و مصالحه با دشمن می دانست و برجام محصول چنین نگاهی بود. اما راهکار واقعی آن پشتیبانی و تقویت تولیدنمایندگان به عنوان رزمندگان خط مقدم این نبرد اقتصادی است. بستن راه بر رانتخواران و مفسدان اقتصادی، تکمیل نماینده این پشتیبانی است، چرا که مفسدان و رانتخواران - در هر لباس و مسئولیتی- همکار دشمن و خائن محسوب شده و مستحق شدیدترین مجازات ها هستند.

فرض کنید رزمنده ای در خط مقدم نبرد هستید و خبر می رسد فرماندهان شما به دنبال مذاکره و مصالحه با دشمن هستند. این خبر چه حسی در شما ایجاد می نماید و از چنین رزمندگانی چقدر می توان انتظار جانفشانی داشت؟ وقتی به دنبال چانه زنی با دشمن برای فروش نفت باشید، یعنی به تولیدنماینده داخلی برای چرخاندن چرخ اقتصاد اعتماد و اتکا نداریم. یکی از بزرگ ترین خسارت های برجام همین بود. ظاهراً قرار بود به اقتصاد یاری کند اما به قول مقام سابق بانک مرکزی بعد از برجام با خوش بینی افراطی مصرف بدون محدودیت منابع را شروع کردیم. رزمندگان جنگ اقتصادی امروز در محاصره ای چندجانبه و زیر آتش سه جبهه هستند؛ از یک سو سوءمدیریت های اقتصادی، از سوی دیگر جبهه مفسدان و دلالان و رانتخواران و دیگر سو، تحریم و خباثت دشمن. کلید تقویت رزمندگان جنگ اقتصادی و شکستن این محاصره در اصلاح بوروکراسی پیر و کم کردن از هفتاد خانی است که باید از آن بگذرند، نه در بروکسل و وین و پاریس. وضعیت چنان است که اغلب تولیدنمایندگان می گویند اینکه دولت برای ما مشکل و مانع ایجاد نکند، خودش بزرگ ترین یاری است!

بازگشت به صفحه رسانه ها