ضایعاتی که دیده نمی شوند... - نامیت

رضا اسماعیل زاده در گفت وگو با خبرنگاران، با اشاره به این که در این استان ضایعات کشاورزی بسیاری وجود دارد که بلااستفاده مانده است، اظهار کرد: در حال حاضر عدم فرآوری ضایعات محصولات کشاورزی مهم ترین چالش صنایع غذایی مازندران است.

وی اضافه نمود: مرکبات پادرختی تا پوست آن، سبوس برنج، کاه و کلش و غیره اگر در کارخانجات فرآوری شود می تواند مورد استفاده بسیاری واقع شود؛ به طوری که از پوست مرکبات می توان در فراوری پکتین که یکی از مواد اولیه فراوری کاغذ بوده و در حال حاضر با هزینه گزافی وارد کشور می شود استفاده کرد.

رئیس کارگروه صنایع غذایی و صنایع تبدیلی اتاق فکر توسعه و تعالی مازندران با بیان این که اگر فرآوری ضایعات کشاورزی جزء طرح های اولویت دار بومی مازندران قرار بگیرد و بتوان برای آن سرمایه گذار جذب کرد، می توان این چالش هدر رفت ضایعات را برطرف نموده و از آن درآمدزایی کرد، اعلام کرد: با وجود مصرف بالای روغن در سبد خانوار ایرانی بسیاری از کارخانجات روغن به دلیل کمبود مواد اولیه به حالت نیمه تعطیل درآمده است، سبوس برنج یکی از مهم ترین مواد اولیه روغن بوده که به وفور در مازندران یافت می شود اما متاسفانه به دلیل نبود کارخانه های فرآوری ضایعات در استان، این عناصر ارزشمند دور ریخته می شوند.

اسماعیل زاده در ادامه در مورد افزایش هزینه های خروجی صنعت مواد غذایی به دلیل شرایط اقتصادی یادآور شد: شرایط اقتصادی نه تنها بر مواد غذایی بلکه در تمامی محصولات بازار تاثیر گذاشته است، البته یک قسمت این افزایش به تاثیر روانی جو موجود اقتصادی باز می شود که بی شک هر زمان تقاضا افزایش یابد، قیمت محصول نیز بالا خواهد رفت.

عضو هئیت علمی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری توضیح داد: در مورد مواد غذایی هم این قاعده صدق می نماید و قیمت محصولات، تابع میزان عرضه و تقاضاست، هم چنین محصولات تا به فراوری نهایی برسند روندی را طی می نمایند که بالا رفتن هزینه ها در هرکدام از این مراحل، منجر به افزایش قیمت خروجی خواهد شد.

اسماعیل زاده گفت: هرچند برخی از افزایش هزینه ها به دلیل تورم و خرید هیجانی مردم بوده و بالا رفتن تصاعدی آن به همین دلیل است.

وی در ادامه در مورد توجیه کشت برنج در مازندران در شرایط خشکسالی، اظهار کرد: مازندران به دلیل شرایط جوی مساعد بهترین مکان برای فراوری برنج است، اما در مورد خشکسالی باید از گذشته تدابیری برای جلوگیری از این معضل اندیشیده می شد، به عنوان مثال باید از کشت محصولات وارداتی که آب زیادی احتیاج دارد اما مقرون به صرفه تر است پرهیز می شد که متاسفانه مدیریت درستی در این زمینه صورت نگرفت.