مرثیه مسعود کیمیایی برای احمدرضا احمدی - نامیت

کیمیایی نوشت:

ـ برای احمدرضا احمدی می نویسم:

ـ جهان بعد تو مهری ندارد. با گلاب سنگم را شستشو کن. تنها بیا. برایم شعر بخوان اما حتما پسر شرقی میانشان باشد. اصلا حواسم پی مرثیه خوانی نیست. باید رفتن را یاد گرفت. ما تا آخرین چکه عمر زنده هستیم و تو شعرت را می نویسی و من ـ اگر توانی باشد فیلم می سازم. اما احمدرضا شوخی ها تمام شده. وقت جمع کردن جل و پلاس است. نه شعرها را می توان برد و نه فیلم ها را. تا قضاوت ها از بی رحمی دور گردد. از بالا تماشا چه کیفی دارد. من فقط نگران ماهور و پولاد هستم.

در تلویزیون شکل قبل از تلویزیون بودی؛ دو چشم پنهان شده پشت شعله گرم و گر گرفته و یک قیام بی حوصله. یک تنه در مقابل نقد و نقاد. تو اصلا از جوانی سیم آخر نداشتی. از همان کتاب شعر اولت به سیم آخر زده بودی که از سازت ترسید، رفت. می دانم وقت رفتن بعد من ـ دوتایی هیچ رخت چرکی نداریم. پشت ما همه چیز تمیز است.

چه کار کنم شعری از تو بخوانم؟ تو را یاد ابر بیاندازم که از نوجوانی بر ما باریده است و ما فقط تعریف آفتاب راشنیده ایم؟ چرا ما ریاضی یاد نگرفتیم. برای اینکه من هنوز یک سقف و اطاق از خودم نداشته باشم؟ برای این که چشم های تو را یواشکی ویراستاری کردن، پیش پرده فیلم گفتن به این زیبایی کم سو نموده است؟

حتی یاد نگرفتند به ما احترام بگذارند. البته کم هستند. چهل کتاب برای بزرگ و کودک کافی نیست این همه موسیقی را این همه ساز و صدا از برترین هایش را نوار کردی. از کویر تا سال های سی آمدی. شعرها نوشتی و نثرها. هیچ کدام هم نه شهرستانی بود نه کویری. شیش دانگ مال خودت بود.

نمی دانم برایت چه بنویسم. از این حرف های ما گذشته است. چقدر در تلویزیون شاعر بودی و جنگنده و خسته. اما پیر نبودی. آن کس که نداند شعرهای تو شبیه شعرهای هیچ شاعری نیست تقصیری ندارد. تقصیر با همان ریاضی است. من استعداد سینما دارم اما استعداد زندگی ندارم. بلدی می خواهد. در جوانی جامی به جامت زدم و تا پیری مست ماندم. من بلد نیستم برای تو زیبا بنویسم. آفتاب لب بام است و ما هنوز سردمان نیست.