قاطرسواری در بغداد مذاکره در پاریس - نامیت

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، محمدصرفی طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت: در بغداد مردی قرض بسیار برعهده داشت و مفلس شده بود. قاضی دستور داد که هیچ کس به او وام ندهد و اگر داد صبر کند و طلب نکند. و همین طور دستور داد او را بر قاطری بنشانند و در شهر بگردانند تا مردم او را بشناسند و از معامله با وی بپرهیزند. وی را تا غروب آفتاب در شهر گرداندند و سپس به درِ خانه اش بردند. وقتی از قاطر پایین آمد، صاحب حیوان گفت: کرایه مرا بده! مرد مفلس گفت: بنده خدا! از صبح تا حالا مشغول چه بودیم؟!

حکایت فوق، حکایت رقیقی از ماجرای میان دولت محترم و غربیان است. فردا سومین مهلت 60 روزه ایران به اروپا برای عمل به تعهدات برجامی خود انتها می یابد و نوبت سومین گام کاهش تعهدات توافق هسته ای فرا می رسد. مجموعه رخدادهای دو هفته اخیر از منظرهای مختلف قابل تأمل است. فرانسه که در ایام مذاکرات هسته ای نقش پلیس بد را برعهده داشت، اکنون معرکه گردان ماجرا شده است و خود را منجی برجام جا می زند. کدام برجام؟ همان توافقی که یک سال و نیم از خروج آمریکا از آن و عمل نکردن اروپا به حتی یک مورد از تعهدات خود در آن، می گذرد. جالب آنجاست که هرچه پیش می رویم، وعده ها کوچک تر و توخالی تر و خواسته های غرب بزرگ تر و عینی تر می گردد.

دولت با اروپایی مشغول چانه زنی و مذاکره است که کمترین اختیار و اعتباری ندارد و برای کوچک ترین تصمیم ها و گام ها باید با واشنگتن هماهنگ گردد. این تازه روی خوشبینانه ماجراست و اگر بخواهیم واقع بینانه به صحنه نگاه کنیم، چیزی جز بازی هماهنگ آمریکا و اروپا نیست. کسی می تواند نقش داور و میانجی را در یک دعوا بازی کند که خود بخشی از دعوا نباشد. اروپایی که خود یک سوی ماجرا بوده و بدهکار ایران است، چگونه می تواند چنین ادعایی داشته باشد؟ ردای میانجی گری بر تن الیزه زار می زند.

فرانسه گمان می نماید ایران فروشنده ای گرفتار و عجول است که می توان منافع ملی آن را به ثمن بخس خرید. این نگاه توهین آمیز را می توان به وضوح در ماجرای ضیافت شام چهار سال پیش در سفارت این کشور در تهران مشاهده کرد. اواسط بهمن ماه سال 1395 در بدو ورود ژان مارک آیرو- وزیرخارجه وقت فرانسه- به تهران، ضیافت شامی در سفارت این کشور و به افتخار وزیر خارجه و تجار همراه وی از سوی سفیر فرانسه برگزار گردید که با حواشی خاصی همراه بود. در میانه میهمانی و پس از سخنرانی آیرو، یکی از تجار فرانسوی وی را مورد خطاب قرار داده و می پرسد: جناب وزیر چرا این سفر دقیقاً در روزی انجام شد که فرانسه به همراه انگلیس و آمریکا در خلیج فارس و در نزدیکی آب های ایران مانور نظامی که طبیعتاً پیغام های خاصی دارد، برگزار نموده اند؟ آیا فکر نمی کنید این مسئله روی روابط تجاری ما با ایران تأثیر بگذارد و نتوانیم در این سفر قرارداد خاصی منعقد کنیم؟ شما از واکنش مقامات ایرانی نگران نیستید؟ وزیر خارجه فرانسه در پاسخ می گوید: خیر، بنده هیچ نگرانی نسبت به موفقیت آمیز بودن این سفر ندارم. مقامات ایرانی در هیچ یک از جلسات مقدماتی و برنامه ریزی برای سفر در تهران و پاریس به این مسئله معترض نشدند. دولت ایران به این سفرها نیاز دارد و مطمئنم که هیچ اعتراضی در جلسات فردا هم نخواهیم شنید.

این اظهارات و نگاه گستاخانه در روزهایی بود که دولتمردان و رسانه های حامی آنها با افتخار از ترافیک دیپلمات ها و تجار اروپایی در تهران می گفتند و آن را نشانه گشایش و رونق می دانستند. دو سال پیش یکی از معاونان وزیر نفت درباره میزان موفقیت و دستاوردهای برجام در حوزه نفت در مصاحبه ای گفته بود: این سؤال را بهتر است از آقایی که در ساختمان وزارت نفت متصدی آسانسور است، بپرسید. آنها بهتر از هر کسی درک نموده اند که در این دو سال تفاوت پیش و پس از برجام چه اندازه است. یک روز یکی از آنها به من گفت از زمانی که شما آمدید کار ما 10 برابر شده ما در سال های گذشته یک خارجی هم در وزارت نفت ندیدیم. ولی الان چند برابر کار می کنیم و باید حقوق ما را افزایش دهید!

امروز که تشت رسوایی توافق هسته ای از بام بر زمین افتاده و بی دقتی ها و ارزیابی های غلط آقایان نمایان شده است، به جای اذعان به اشتباه خود و عذرخواهی از ملت، همچنان ژست طلبکار و قهرمان می گیرند و با پنهان شدن پشت چهره های محبوب ملت، سعی در توجیه اشتباهات خود دارند و به همین مقدار نیز بسنده ننموده و به منتقدان هم می تازند! جالب تر آنکه هرچقدر در داخل با توپ و تشر سخن می گویند، در برابر اروپایی ها ملایمت به خرج می دهند تا به قول خودشان اروپا به سوی آمریکا میل نکند! یک روز می گفتند برجام همه تحریم ها را بالمره (یک باره) انتها داد و امروز می گویند دستاورد آن شکاف میان اروپا و آمریکاست و نباید این دستاورد را از دست بدهیم. اینکه می توانند چنین چیزهایی را به جای دستاورد به خورد خلق الله بدهند و همزمان جلوی خنده خود را هم بگیرند، هنرمندی خاصی می طلبد و کار هرکسی نیست. جای چنین استعدادهایی در عصر جدید خالی است. عصری که ناکامی و اشتباه را دستاورد جا می زنند و به آن افتخار می نمایند.

همچنان اصرار دارند که آزموده را بیازمایند و البته هزینه آن را ملت می دهد. نمی خواهند پنبه را از گوششان بیرون نمایند که راه مسائل کشور و آبادی ملک و مملکت از راستا مذاکره با دشمن نمی گذرد. وضعیت عجیبی است. برای آنکه ضعف خود را بپوشانند هر روز ادعایی می نمایند؛ یک روز از بدشانسی دولت می نالند، روزی از دولت پنهان می گویند، روز دیگر ادعای کمبود اختیارات می نمایند و...

وقتی منتقدان می پرسیدند که اگر طرف مقابل بدعهدی کرد چه می کنید، می گفتند جای نگرانی نیست و ظرف چند روز می توان به وضعیت پیش از برجام برگشت. با دست فرمانی که در پیش گرفته اند و مهلت های 60 روزه و حرکت های لاک پشتی، بعید به نظر می رسد تا چند سال دیگر هم به جایی برسیم که 4 سال پیش بودیم و البته که بعضی از امتیازات و فرصت های از دست رفته، هرگز و به هیچ قیمتی قابل برگشت نیست. عمری که از کشور و مردم تلف شد و به امید سیب و گلابی برجام گذشت، چقدر قیمت دارد و چگونه قابل بازیابی است؟ خسارت های معنوی و ناملموس این راستا، بسیار مهم تر و بیشتر از خسارات مادی آن است. عبرت گیری از این خسارت ها حداقل کاری است که می توان انجام داد و گوشه ای از آن را به این ترتیب جبران کرد. گزینه ای که ظاهراً به هیچ عنوان در دستور کار آقایان نیست. صاحب قاطر ماجرا اگر یک روز سرش کلاه رفت، گویا بعضی اصرار دارند هر روز به مفلس شهر، سواری مجانی بدهند.

بازگشت به صفحه رسانه ها